Ze wordt met alles geholpen. s'Morgens hulp bij wassen en aankleden, s'middags met de warme maaltijd en s'avonds weer met de dingen die dan moeten gebeuren.
Tot aan het naar bed gaan en dan de volgende dag de hele riedel weer opnieuw.
Pfft.. t'is toch wat hoor ik al iemand zeggen, als je zo afhankelijk wordt, ja en dat is ook zo natuurlijk, maar feit is wel dat op deze manier mevrouw nog in haar eigen huis kan blijven wonen.
Dat realiseert ze zich terdege. Neemt niet weg dat ze vaak erg moedeloos is over al die afhankelijkheid!
Ik probeer hetgezellig te maken. Praatje, grapje, iets van mijn leven vertellen, over de dieren, de boerderij waar wij wonen en niet meteen aan de slag te gaan. Het mooie is, dat mevrouw X altijd aan het eind van mijn route zit en ik neem dan de tijd voor haar. Fijne is dat de indicatie ook ruim is, het kan ook, zeg maar.
Zij heeft veel te vertellen, wil dit ook heel graag.
Mevrouw X, zal ik haar noemen, is van begin vorige eeuw en heeft veel meegemaakt, ga maar na, 1e wereldoorlog, 2e wereldoorlog, opkomst van automatisering, auto,s, mechanisatie, nou noem maar op.
Een schat aan verhalen en ervaringen, o.a. deze:
Toen mevrouw X nog een meisje van een jaar of 7 was, moest ze in de zomer-schoolvakanties vaak logeren bij een oom en tante op het Groninger platteland.
Deze hadden zo'n grote graanboerderij.
Het was niet omdat mevrouw X het zo leuk vond om daar te zijn, (wel een béetje, met de dieren en de tuin, etc.), maar vooral omdat de boer en boerin het graan moesten oogsten en geen tijd hadden.
Oom en tante hadden zelf 3 kinderen in dezelfde leeftijd als mevrouw X.
2 jongens en een meisje en voor dit meisje, omdat ze tijdens de oogst niet zo alleen zou zijn, was het nodig dat mevrouw X, 6 weken moest logeren op de boerderij.
Tijdens het oogsten werden de boer en boerin bijgestaan door arbeiders uit Duitsland, de zgn. Hannekemaaiers. Het was in die tijd in Oost-Groningen gebruikelijk dat arbeidskrachten werden geworven in Duitsland.
Nu was zo'n arbeidsdag erg lang en daarom konden de arbeiders een uur rusten in de middag. Bij mooi weer lagen dan de mannen te slapen op het gras en bij slecht weer ergens in de schuur.
Ook de boer en boerin lagen achter de bedstee-deurtjes en allen waren dan in diepe rust.
En de kinderen? Die waren niet moe en wilden niet slapen.
Maar spelen mocht ook niet. Ze mochten ab-so-luut geen lawaai maken.
Bij de tafel zitten en niet praten, een uur lang! In de schuur konden ze niet zijn en buiten mochten ze niet zijn! Nee, een uur in het kamertje zitten waar ook achter de deurtjes oom en tante lagen.
Voor kinderen is dit bijna niet te doen zonder geluid te maken en er werd natuurlijk veel gesmoord gegiecheld en geproest, met véél gebaren!
Zo af en toe, als het toch te luid werd, een bonk van oom en tante op de bedstee-deuren: "Stil jullie!!
Mevrouw X kon zich dat nog levendig herinneren!
Een mooie tijd met fruit plukken zoveel je wilde, was ze niet gewend als stadskind.
Maar die uren van stil zitten waren wel erg!
Mevrouw zei: "Maar het rare was ook wel dat ik het van mijn zussen, die veel ouder waren, niet mocht vertellen aan mijn stadsvriendinnen, men zou mij toch niet geloven en het zou ook maar opschepperig zijn".
Mevrouw zei: "En ik wilde het zoo graag eens vertellen, nou, nu kan ik het jou vertellen", eindigde ze haar verhaal.
En ik wil mijn waargebeurd verhaal eindigen met een luchtje boven Groningen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten